Η αποτυχία δεν αποτελεί από μόνη της έργο ζωής. Δεν είναι αυτοσκοπός. Εδώ που τα λέμε δεν είναι καν σκοπός. Αποτέλεσμα είναι. Και γι αυτό είναι το ίδιο αποδεχτή όσο και η επιτυχία.

Όπως είπε -σχεδόν- και ο Καβάφης:
«. . . αν βγεις στο δρόμο για την Ιθάκη και καταλήξεις στην καλαμαριά κάτσε και φάε ψάρι. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο αλλά με τόσο δρόμο σίγουρα θα πεινάς.»

Τι εννοούσε ο ποιητής κανείς δεν ξέρει. Το σίγουρό είναι πως η Καλαμαριά τότε είχε ψάρι. Τώρα όπως όλες οι ακτές έχει μπαράκια.

Στο θέμα μας όμως. Η αποτυχία δεν αποτελεί για μας έργο ζωής. Δεν πασχίζουμε για αυτή, απλά συμβαίνει.

Τι να πούμε να πούμε. Δεν φταίμε εμείς γι’ αυτό είμαστε απλώς

Είμαστε ευλογημένοι.

Όλα ξεκίνησαν την άνοιξη του ‘85 όταν έκπληκτοι ανακαλύψαμε πως δεν μπορούμε να γίνουμε οι Led Zeppelin και δημιουργήσαμε το EAM (έλληνες αποτυχημένοι μουσικοί). Λίγα χρόνια αργότερα τα στενά του όρια δεν μας επέτρεπαν να καταστρέψουμε κι άλλες μορφές τέχνης και αναγκαστικά μετονομαστήκαμε σε ΕΑΚ (έλληνες αποτυχημένοι καλλιτέχνες.) Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εισχωρήσουν πολλά νέα μέλη στο κίνημα επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό της τέχνες σ’ ολόκληρη τη χώρα. Τώρα πια ως LOSER’S UNION μπορούμε ν’ ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε σαν μύγες πάνω απ’ τα σκατά, σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο αποκλειστικά για πετυχημένους. Να αποδείξουμε πως η αποτυχία δεν είναι θανάσιμο αμάρτημα, είναι απλά κομμάτι της τέχνης και μάλιστα το πιο συνηθισμένο, αν η ματαιοδοξία δεν είναι το μόνο κίνητρο της.
Αν το δούμε όμως πρακτικά το θέμα, απλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλλίτερο.

Είμαστε αποτυχημένοι και το ξέρουμε.

δεν θέλω... κρατώ low profile...